ความหล่อไม่ยั่งยืนเสมอไป ความจริงในโลกสิยั่งยืนกว่า ความจริงที่ว่า ใครหล่อ มันเป็นสิ่งที่เลือกไม่ได้
และความจริงอีกเรื่องที่ว่า คนมันหล่อจะให้ทำงั๊ยย ?
"เฮ้ แฮร์รี่ " รอนพูดขึ้น ตอนที่พวกเขาอยู่ในห้องน้ำนักกีฬา พวกเขาเสร็จจากซ้อมควิกดิช จึงมาอาบน้ำชำระร่างกาย
"มีอะไรหรอ " แฮร์รี่ถาม พลางค้นหาของบางอย่างในกระเป๋า
"นายใช้โฟมอะไร หน้าถึงได้ใสจริงๆ " รอนพูดอย่างอิจฉา
"ตอนแรกก็ใช้ คลีน แอนด์ เครีย หรอกนะ แต่บังเอิญวันนั้นหมด เลยใช่ สบู่ด๊อกเตอร์สมชาย ของเฟร็ด ใช้ดีเลยล่ะ แต่ฉันว่า ของ พอร์น ก็ดีนะ"
"แล้วนายใช้อะไรล่ะ " รอนถามซ้ำ มองแฮร์รี่ที่กำลังคุ้ยหาของในกระเป๋า
"ฉันใช้ สบู่เดทตอลล์"
"เฮ้ย จะบ้าหรอไง หน้าพังพอดีสิ " รอนร้องอย่างตกใจ
"นี้ล่ะเคล็ดลับของความหล่อ มันจะขจัดทุกสิ่งสกปรกบนหน้านายนะ " แฮร์รี่พูดอย่าภาคภูมิ
"ฉันกลับไปใช้ สบู่แม่กวนอิม เหมือนเดิมดีกว่า " รอนพึมพัม เขาเดินไปแต่งตัวข้างหลังแฮร์รี่
"เจอแล้วไง ยาสีฟันดอกบัวคู่"
"อะไรนะ?!" รอนหันมามองแฮร์รี่อย่างสงสัย " อะไรมีหู"
"ไม่ใช่ยาสีฟันๆๆ ตราดอกบัวคู่ " แฮร์รี่ ชูมันขึ้นมาให้รอนเห็น
"หรอ แล้วทำไมล่ะ " รอนถาม
"โห้ๆๆ เนียนะของดี มันจะทำให้ฟันขาวนะเนี๊ย " แฮร์รี่บีดฝาออกแล้วบีบใส้ออกมา มันเป็นสีดำน้ำตาลขุ่นๆ
"เฮ้ย แฮร์รี่ เน่าแล้วน่ะ มันเน่าแล้ว " รอนบอก แฮร์รี่ไม่สนใจ เขาบีบใส่แปรงสีฟัน และจัดการแปรงอย่างสะใจ
"เชื่อเลยแฮร์รี่ นายนี้หล่อมาได้ยังไงนะ " รอนพูดพลางเอาสารส้มถูรักแร้
เมื่อทั้งสองแต่งตัวเสร็จก็เข้ามาทานอาหารกลางวันที่ห้องโถงใหญ่ เฮอร์ไมโอนี่นั่งอยู่ก่อนแล้ว เธอโบกมือเรียกพวกเขาให้มานั่งที่ว่างใกล้เธอ
"นานจัง ฉันคิดว่าเธอจะไม่มาแล้ว " เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้น เธอดันชาม แกงส้มไปทางรอน
"อะไรเนี่ย " รอนว่าพลางใช้ช้อนคนในชามแกงส้ม
"แกงส้ม ปลาช่อน อร่อยนะ กินดู "เฮอร์ไมโอนี่แนะ " มีอะไรอ่ะ อ่อ ใช่ๆ กะปิ ด้วย หอมเชียว"
"แล้วนี้ล่ะ " แฮร์รี่ชี้อีกชามที่ตั่งอยู่ข้างๆเขา มันเป็นแกงสีออกเขียวขุ่น
"แกงเขียวหวาน นี้กินกับไอ้เส้นๆนี่สิ "เฮอร์ไมโอนี่บอก " อร่อยมากเลยนะ จริงๆ"
แฮร์รี่และรอน ชิมที่ละนิดทีละหน่อย ก่อนที่จะยึดเป็นของตัวเองไปทั้งชามใหญ่
"นี้ นายตักมากไปแล้วนะ " แฮร์รี่ว่าเมือรอน เอื่อมมาจ่วงแกงเขียวหวานของเขา
"มันไม่หมดหรอกน่า ทีนายยังกินแกงส้มไปตั้งเยอะเลย " รอนบ่น ผักกระเฉดแล้บออกมาจากปาก
ระหว่างที่ แฮร์รี่กับรอน ยื้อแย้งน้ำแกงอยู่นั้น มัลฟอยก็ถือจานส้มตำมาเฉียดหัวพวกเขาทั้งสอง
"ยังกับเด็กเลยนะ ดูนี้ซะก่อน "มัลฟอยร่อนจานส้มตำมาข้างหน้าพวกเขา " คงเป็นแค่บ้านสิริธิรินเท่านั้นแหละที่จะได้กิน"
มัลฟอยยิ้มสะใจกับสีหน้าของรอน ที่แสดงถึงความอิจฉา แฮร์รี่ แอบจ่วงเส้นมะละกอในจานส้มตำมากิน โดยที่มัลฟอยไม่ทันตั้งตัว
"เฮ้ พอตเตอร์ " มัลฟอยร้องแว๊ด รอนหัวเราะอย่างสะใจที่แฮร์รี่แอบจกส้มตำมากินได้ แฮร์รี่รีบจัดมันเข้าปากทันที และดืมด่ำกับ รสชาติแซบๆที่ไม่เคยลิ้มลอง รอนทำท่าจะแย่งจานมาจากมัลฟอย สเนปก็เดินมาพอดี
"ทำอะไร พอตเตอร์ วิสลีย์ " สเนปถามเสียงดุ แฮร์รี่รีบกลืนส้มตำอย่างรวดเร็ว รอนทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้อย่างเคย
"เขาฮะ เขาจะแย่งจานส้มตำไปจากผม " มัลฟอยฟ้อง
"กล้าดียังไงๆ รู้ไหมข้าวเหนี้ยวจะหมดแล้ว ถ้าไม่มีส้มตำแล้วจะกินยังไง " สเนปตวาดใส่แฮร์รี่
"แต่ยังเหลือลาบอีกนี้ค่ะ "เฮอร์ไมโอนี่แย้ง " ยังมีลาบอีกตั้งเยอะ โต๊ะเรายังไม่ได้เลยนะค่ะ"
"อยากกินก็ไปหาเอาเองสิ ทำไมฉันต้องมาประเคนให้เธอด้วย ฮึ " สเนปสวนกลับ ทำเอาเฮอร์ไมโอนี่จ๋อย
จังหวะนี้ ศ.ดับเบิลดอร์ เดินมาพอดี เขาก้าวมาหากลุ่มแฮร์รี่
"มีอะไรกันหรือ " ศ.ดับเบิลดอร์ถามเสียงร่าเริง
"อ่อ ไม่ครับไม่มีอะไร " สเนปตอบเสียงใส อย่างข่มใจเต็มที่
"โอ้มิสเตอร์มัลฟอย ส้มตำใช่ไหม คงไม่ว่าอะไรถ้าฉันจะชิมมันนิดๆหน่อยๆนะ " ไม่พูดพร่ำทำเพลง ศ.ดับเบิลดอร์จัดการ จกส้มตำกินอย่างหน้าตาเฉย มัลฟอยยืนเอ๋อด้วยความงุนงง
"อ้าวแฮร์รี่โต๊ะเธอยังไม่ได้ลาบนี้ " เขาตบมือสองครั่ง ลาบหมูเด้งๆจานใหญ่ก็โผล่มาเต็มโต๊ะ รอนหันไปจกกินอย่างไม่สนใจใคร ศ.ดับเบิลดอร์ยิ้มอย่างร่าเริง
"ไปเถอะ เซเวอร์รัส ผมมี ปลาร้าบอง ที่อยากให้คุณชิมด้วย " สเนปพยักหน้าน้อยๆ ก่อนจะเดินตามเขาไป แต่ยังไม่วายหันมามองแฮร์รี่ด้วยหางตา มัลฟอยยืนนิ่งซักครู่ก่อนจะมองจานส้มตำของเขาที่เหลืออยู่น้อยนิด
"ฉันคิดถูกหรือผิด ที่เดินมาทางนายเนีย พอตเตอร์ " มัลฟอยพึมพัมก่อนจะวิ่งกลับไปโต๊ะบ้านตนเอง
ขอบอกว่าหัวโต ชอบ แฮรรี่มาก แต่ พออ่านอันนี้ 5555555555555 ฮามาก ก๊ากกกกกก ฮากลิ้ง ฮากลิ้ง ฮากลิ้ง
ขอบคุณคร้าบ ขอบคุณคร้าบ ขอบคุณคร้าบ
หัวข้อ: : แฮรี่พอตเตอร์ ภาคพิสดาร (โครตฮา) ตอน ศึกส้มตำ (อ่าน 1114 ครั้ง)