เอานิทานความรู้ไปก่อน เดี๋ยวฮาๆ นึกขึ้นได้ก่อนจะเอามาลงเพิ่ม
กาลลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ยังมีโสติงไม่คายสะบ้อย หย่ำในทู่ (ยังมีสิงห์โต อยู่ในถ้ำ ไม่ค่อยสบาย) อิๆ ล้อเล่นน่า
เอาเรื่องจริงเลยครับ เริ่มเลย
"มดง่ามกับจักจั่น"
กาลครั้งหนึ่งในฤดูฝน เช้าวันที่มีแสงแดดสดใส มดง่ามกลุ่มหนึ่งช่วยกันกุลีกุจอขนอาหารที่หามาได้
ในฤดูร้อนออกผึ่งแดด ขณะนั้นมีจักจั่นผอมโซ เดินโซเซผ่านมาเห็นเข้าจึงเดินไปหากลุ่มมดง่าม แล้วพูดว่า
"ข้าพเจ้าขาดอาหารมาหลายวัน ขออาหารให้ข้าพเจ้ากินประทังความหิวสักหน่อยได้หรือไม่" มดง่ามจึงถามขึ้นว่า
"ในฤดูร้อน มีอาหารอุดมสมบูรณื ท่านไปทำอะไรจึงไม่เพียรหาอาหารมาเก็บไว้" จักจั่นตอบว่า
"ข้าพเจ้าหาเวลาว่างไม่ได้เลย ในฤดูร้อนข้าพเจ้าเที่ยวเดินร้องเพลงเพลิดเพลินไปทั้งวัน" ฝ่ายมดง่ามได้ยินดังนั้นจึงพูดเย้ยขึ้นว่า
"ในเมื่อฤดูร้อนท่านเอาแต่ร้องเพลงไปวันหนึ่งๆ ในฤดูฝนท่านไม่หัดเต้นรำไปซะเลยละ..............จบ
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
ขณะที่ยังแข็งแรงดีอยู่ หากไม่ทำงานหาทรัพย์สมบัติเอาไว้ เมื่อถึงคราป่วยไข้จะได้รับความลำบากยากแค้นยิ่งนัก
แล้วท่านละ ได้คติเตือนใจอะไรจากเรื่องนี้ ;)
หัวข้อ: นิทานก้อมหรือนิทานพื้นบ้าน (อ่าน 9641 ครั้ง)
